Het bewijsrecht in strafzaken is een onderwerp dat eigenlijk kan onderverdeeld worden in drie deelaspecten, met name de bewijslast, de bewijsmiddelen (met inbegrip van het leerstuk van het onrechtmatig verkregen bewijs) en de bewijswaardering. In essentie gaat het om drie aparte vragen, namelijk wie het bewijs moet leveren (bewijslast), welke middelen mogen worden aangewend om een strafbaar feit te bewijzen (de bewijsmiddelen) en hoe de voorgelegde bewijsmiddelen moeten worden beoordeeld (de bewijswaardering) (Traest, 2011: 61). Deze bijdrage richt zich enkel op het aspect bewijswaardering en nog meer specifiek op de bewijswaarde van vaststellingen van politiediensten en inspectiediensten. Daarbij zal vooral getracht worden om – aan de hand van een bespreking van de principes inzake de bewijswaardering – een antwoord te bieden op de voor de praktijk belangrijke vraag welke vermeldingen in een proces-verbaal een bijzondere bewijswaarde hebben (en meer bepaald gelden tot bewijs van het tegendeel) en welke vermeldingen slechts gelden ten titel van inlichting.