Sinds de Wet rampenplannen uit 1982 wordt in Nederland continu ingezet op professionalisering van de rampenbestrijding: intensievere samenwerking van hulpdiensten en andere overheidsorganen door meer coördinerende functionarissen, betere plannen, opleidingsverplichtingen en meer oefening. Tot enig aantoonbare verbetering van de output van de rampenbestrijding heeft dit vrijwel niet geleid. In tegendeel: in enkele recente incidenten lijkt het er zelfs op dat de frontlijnhulpverleners zo ‘geremd’ worden door deze woekerende professionalisering dat ze niet eens meer ‘gewoon’ hun werk doen. Twee tegengestelde bewegingen zijn nu zichtbaar. Enerzijds wordt in het nationaal beleid de oplossing gezocht in nog verdergaande professionalisering en centralere aansturing van de rampenbestrijding. Anderzijds zijn er initiatieven om de rampenbestrijding sterk te vereenvoudigen en meer te vertrouwen op de zelfredzaamheid van burgers.