Zowel beleidsmatig als wetenschappelijk wordt de veiligheidsbeleving bij burgers omschreven als een relatief fenomeen waardoor het niet altijd duidelijk is hoe we die beleving kunnen begrijpen, wanneer die beleving problematisch is en hoe we die beleving kunnen aanpakken en betrekken in het veiligheidsbeleid. In deze bijdrage argumenteren we dat de traditionele focus op WAT burgers als onveilig ervaren onvoldoende is om veiligheidsbeleving beter te begrijpen, en zelfs risico’s inhoudt in de manier waarop die beleving betrokken wordt in het veiligheidsbeleid. Om de betekenis, stabiliteit en problematisch karakter van veiligheidsbeleving beter te kunnen begrijpen is o.i. een sociaal constructionistische benadering noodzakelijk waarbij de focus vooreerst ligt op HOE burgers onveiligheid vorm geven in hun dagelijkse leven (construeren) en vervolgens wordt nagegaan WAAROM die beleving zich ontwikkelt door te analyseren welke sociale en culturele kaders (bronnen) burgers gebruiken om hun beleving te verantwoorden en te managen.