In deze bijdrage worden enkele bedenkingen geformuleerd bij de huidige theoretische veronderstelling dat burgers vandaag leven in een ‘Cultuur van Angst’ (Furedi, 2006), of slachtoffers zijn van een ‘Culture of Control’ (Garland, 2001). Daarbij aansluitend plaatsen we ook enkele vraagtekens bij onderzoeken die veronderstellen dat ‘angst voor criminaliteit’ functioneert als een manier om te copen (Hollway & Jefferson, 1997) of uiting te geven (Jackson, 2004; Pleysier, 2009) aan de vage laatmoderne gevoelens van onzekerheid en onbehagen.