In de criminologie bestaat een traditie van zogenaamd ‘what works’ onderzoek. In deze tak van de criminologie gaat men na wat de doeltreffendheid is van (strafrechtelijke) interventies gericht op (groepen van) daders van strafrechtelijk verboden handelingen. De basisidee is dat een geslaagde interventie zich laat vertalen in een verminderde betrokkenheid bij criminaliteit. De beschrijving en analyse van de eigenschappen van (herhaaldelijke) criminele activiteiten (recidive) is een noodzakelijke voorwaarde voor een relevante uitvoering van ‘what works’ onderzoek. In deze bijdrage bekijken we uitsluitend de manier waarop “recidive” in de praktijk van het criminografische onderzoek kan gemeten worden. In dit artikel komen de volgende aspecten aan bod: de conceptualisering, operationalisering van recidive en empirische bronnen om een recidivestudie te doen. Vooreerst wordt het concept recidive opgesplitst in 3 formele elementen die alle definities gemeenschappelijk hebben. Vervolgens staan we stil bij de operationalisering van recidive. We hebben aandacht voor de prevalentie, frequentie en snelheid van recidive, de recidivegraad, delictdichtheid en demografisch gecontextualiseerde recidivecijfers. We geven ook opmerkingen over de gebruikte referentieperiode, de opdeling van recidive in diverse types en de meting van specialisering in recidive. Tenslotte gebeurt een beschrijving van de bronnen voor de studie van recidive (waaronder officiële bronnen en gegevens uit zelfrapportages).