In deze bijdrage gaan we eerst in op de wijze waarop het uitgangspunt ‘we-derzijdse erkenning zonder voorafgaande harmonisatie’ toegepast werd zowel door de Europese rechter als door de Europese wetgever. Vervolgens zullen we kort wijzen op eventuele neveneffecten die dit uitgangspunt te-weeg zou kunnen brengen. In de conclusie gaan we na of ‘wederzijdse er-kenning zonder voorafgaande harmonisatie’ een utopie is, dan wel of het een realistische oplossing kan betekenen in het kader van een efficiënte justitiële strafrechtelijke samenwerking tussen de lidstaten van de Europese Unie.