Zoals Chris Eliaerts en Jenneke Christiaens in hun locomotieftekst terecht vaststellen is na decennia van gekrakeel over modellen, finaliteiten, be-voegdheden en noodzakelijk geachte kinderrechten (die helaas maar moeilijk geïmplementeerd geraken op het terrein), < een stilte gevallen over de jeugdbescherming. Die stilte kan wijzen op een tevredenheid dat, na decen-nia van verwoede pogingen, de hervorming van de jeugdbeschermingwet van 1965 er dan toch eindelijk gekomen is. Evenzeer echter kan de stilte op een burn out wijzen omdat de uiteindelijke hervorming Onkelinx onvoldoen-de rekening heeft gehouden met de bevindingen van wetenschappelijk on-derzoek, met de verzuchtingen uit de praktijk, met internationale verdragen en richtlijnen. ‚Alles is al gezegd. Niemand heeft geluisterd‛...i