In ‘België en het internationaal strafrecht: van langdurige stagnatie tot haas-tige inhaalbeweging’ focussen THOMAS en VERBERT sterk op de figuur van de uitlevering/overlevering. Hun – op zich overigens uitstekende – analyse bouwt in essentie op vijf jaar toepassingservaring met het op het principe van de wederzijdse erkenning gestoelde Kaderbesluit betreffende het Europees Aanhoudingsbevel en op de Belgische samenwerking met het Internationaal Strafgerechtshof. I.v.m. de wederzijdse erkenning komen ze tot de vaststel-ling dat deze ‘blind *is+ voor vaak fundamentele verschillen tussen de straf-rechtsystemen van de Europese Unie’, en vervoegen daarmee talrijke auteurs die eerder tot deze conclusie kwamen. Ook JANSSENS haakt daar trouwens bij aan in haar reactietekst ‘Wederzijdse erkenning zonder voorafgaande har-monisatie in de Europese Unie: utopie of realisme?’. Zonder echt de gestelde vraag te beantwoorden of ter zake stelling te nemen, verkent ze de recht-spraak van het Hof inzake ne bis in idem (waarvan de relevantie mij margi-naal lijkt: de erkenning van het gewijsde van buitenlandse beslissingen op grond van artikel 54 SUO heeft immers een louter verdragsrechtelijke grondslag en mist de karakteristieken van wederzijdse erkenning zoals die blijken uit de rist kaderbesluiten die de EU intussen op basis ervan heeft aangenomen), onderscheidt ze materiële van procedurele harmonisatie, wijst ze op de risico’s van forum shopping en oppert ze dat – bij gebreke aan for-mele harmonisatie – de praktijk van de wederzijdse erkenning wellicht aan-leiding zal geven tot een de facto harmonisatie, mogelijk zelfs in de richting van de mildere strafwet. Dat laatste lijkt mij te optimistisch, en biedt meteen ruimte voor verdergaande denkpistes en stellingnames.