In zijn locomotieftekst schetst Lode Walgrave een duivels dilemma. In het licht van de in het publieke debat dominant geworden spierballentaal met betrekking tot misdaad en straf heeft de criminoloog volgens hem twee keu-zen die allebei even onbevredigend zijn. ‚Scherp gesteld komt het hierop neer‛, zegt Walgrave, ‚ofwel blijft de kritische toon aanhouden, met toene-mende maatschappelijke irrelevantie als risico, ofwel schikt de criminologie zich naar het punitieve populisme op het gevaar af een technische weten-schap van de sociale uitsluiting te worden.‛ Op deze stelling wil ik in deze bijdrage nader ingaan.