Sinds de jaren zestig staan milieuproblemen steeds prominenter op de agenda van internationale organisaties zoals de Verenigde Naties. Het rapport The limits to growth: a global challenge (1972) van de Club van Rome wees ruim veertig jaar geleden al op de wereldwijde risico’s die verbonden waren aan de uitputting van natuurlijke hulpbronnen (Meadows, Randers & Meadows, 2004). De gevolgen van de giframp in Bhopal (1984) of de explosie van een kernreactor in Tsjernobyl (1986) maakten duidelijk dat moderne technologie risico’s van een eerder ongekende omvang met zich meebrachten (Beck, 1992). Pas in de jaren tachtig en negentig werd milieu echt een onderwerp van beleid in de nasleep van diverse milieurampen en -schandalen. Dit leidde ook tot het ontstaan van een diversiteit aan internationale milieuafspraken en -conventies. Vandaag is milieu niet louter een thema dat zich tot ecologie of biologie beperkt, maar wordt door overheden, bedrijven en non-gouvernementele organisaties (ngo’s) over de aanpak van klimaatverandering gedebatteerd. Zelfs op de meest recente G7 top werden klimaatafspraken op de tafel gelegd.