In deze bijdrage wordt dilemma’s in de huidige politiepraktijk rond ‘de hulpverlening aan hen die deze behoeven’ beschreven. Gedwongen hulpverlening wil zeggen: tegen de wil van de betrokkene. Aan de hand van praktijkvoorbeelden wordt duidelijk gemaakt in welke bijna onmogelijke positie de politie in dergelijke gevallen terechtkomt waarbij de sociale of morele eis om hulp te verlenen, de gemakkelijkste oplossing en de rechtstatelijke eisen die tot de Habeas corpus uit 1697 teruggaan, om voorrang strijden. Onder het bannier van hulpverlening wordt geregeld een fundamenteel grondrecht beperkt en ook geschonden dat onder meer in artikel 5 van het EVRM is vastgelegd. Echter, omdat het toch om hulpverlening gaat, tillen politieambtenaren op straat niet echt aan die beperking en schending. Vanuit juridische oogpunt is er geen rechtsgrond voor deze gedwongen hulpverlening. Dat leidt voor de politieambtenaren tot een dilemma: moeten, willen maar niet mogen. Tot besluit worden enkele uitwegen besproken.