In deze bijdrage staat centraal hoe bestuur en justitie zich tot elkaar verhouden in het
nationale politiebestel dat Nederland sinds kort kent. Daarbij komen ook de verhouding
decentraal-centraal en de democratische inbedding van de nationale politie aan de orde. In
de aanloop naar het nationale politiebestel was sprake van voortschrijdende centralisatie,
van eenzijdige oriëntatie op opsporing en justitie en van gemankeerde democratische controle
en verantwoording. Deze ontwikkelingen culmineren in het nieuwe bestel. Ook tijdens de
parlementaire behandeling van de Politiewet 2012 is daar aandacht aan besteed, maar dat heeft
niet geleid tot wezenlijke aanpassingen. Uit deze beschouwing blijkt dat de checks and balances
zijn kwijtgespeeld; niet alleen in de verhouding bestuur-justitie, maar ook in de verhouding
decentraal-centraal. Ook blijkt dat de beperkte mogelijkheden van effectieve democratische
controle en verantwoording fatale zwakke plekken vormen in het nationale politiebestel.