Deze bijdrage belicht enkele aspecten van de relatie tussen politieopleidingen en de politiepraktijk in Nederland. Eerst komt de wijze waarop de politiepraktijk met kennis, kennisverwerving en overdracht omgaat en hoe ze die kennis beschermt, aan bod. Dat is een samenvatting van bekende inzichten. Daarna wordt een overzicht gegeven van de groei van de politieopleidingen in de tijd, van de ontwikkeling in haar verhouding tot de politie en de betekenis daarvan voor de verhouding met de praktijk. De opleiding tot recherchekundigen aan de Politieacademie is één van de weinig opleidingen die is geëvalueerd op haar effecten in de praktijk, fungeert als casus om een deel van de beweringen die in de eerdere paragrafen zijn gedaan te toetsen of te illustreren. Het vierde deel van het artikel bevat beschouwingen en analyses naar aanleiding van de casus. Daarbij wordt aandacht besteed aan de politie als MBO organisatie en de gevolgen daarvan voor de cultuur en de vernieuwingsgeneigdheid van de recherche via opleiding. Daarnaast wordt aandacht besteed aan “nieuw denken” binnen de politie, dat via de opleiding tot verandering van of in de politie moet leiden. Zonder een bijbehorende veranderingsstrategie voor de politie die ook systematisch wordt uitgevoerd, leidt nieuw denken tot teleurstelling, zo lijkt het. De opleiding is en blijft afhankelijk van de politie. Ten slotte wordt aandacht
besteed aan de macht die via de kennisverwerving de opleiding binnenkomt. Systematische kennisverwerving die voor de praktijk relevant is, kan via voorschriften, protocollen en best practices invloed gaan uitoefenen op de politie praktijk.