Enigszins beteuterd keek de verbalisant de ondervragende rechter aan. Hij had zojuist als getuige een toelichting op zijn proces-verbaal gegeven. Daarin stond: “Ik zag hem met een woeste blik naar me kijken. Ik zag en hoorde hoe hij vervolgens met zijn rechterarm een koffiekopje pakte, en dit bovenhands en met kracht in de richting van mijn hoofd gooide. Ik hoorde hoe het koffiekopje langs mijn rechteroor ging en achter mij tegen de muur in duizend stukjes ineen viel”. Zo had de verbalisant dit op ambtseed opgeschreven en hij was stellig van de kwaliteit van zijn verbaal overtuigd. De ‘woeste blik’ had hij misschien wat feitelijker moeten
omschrijven. Het was echter de gortdroge en van humor ontspeende vraag van de rechter die hem met stomheid versteld had doen slaan: “Verbalisant, hoe hebt u vastgesteld dat van duizend stukjes sprake is geweest?”