Vanwege de recente terreuraanslagen in West-Europa staat ook binnen hulpverlening het
thema veiligheid bovenaan de agenda. Hulpverlening wordt ingeschakeld in het voorkomen
van radicalisering. De bril waardoor hulpverleners kijken verschilt echter van de bril van
politiemensen. Eerder dan een focus op repressie, kan de nadruk bij hulpverlening liggen op
een positieve en sociaaleconomische benadering van veiligheid: verbinding, gemeenschapsvorming,
solidariteit en werk(zekerheid) staan hierbij centraal. Vanuit praktijkervaring in de
hulpverlening stellen we de vraag hoe dit perspectief op veiligheid kan worden vertaald op drie
niveaus. Op microniveau belichten we de mogelijkheden van het Good Lives Model voor hulp
aan (potentiële) plegers. Op mesoniveau gaan we nader in op de verhouding tussen politiediensten
en hulpverleningsorganisaties bij samenwerking in concrete dossiers. Op macroniveau
toetsen we kritische vragen vanuit hulpverlening aan het actieplan radicalisering van de
Vlaamse regering. Ten slotte suggereren we op dit niveau actiemethoden voor maatschappelijke
beïnvloeding van veiligheid.