Op maandag 30 juni 2014 stelde de groep ‘visie 2025’ haar visie voor aan een honderdtal genodigden. Ik denk dat iedereen van de groep opgelucht, tevreden en ook trots was op het uiteindelijke resultaat. We hadden er lang aan gewerkt en de weg ernaartoe was er één geweest van vallen en opstaan. Onze groep telde bovendien allemaal vakmensen met hun eigen verantwoordelijkheden, opdrachten of prioriteiten. Het nadenken over ‘welk soort politie en politiezorg willen we binnen een termijn van 10 à 15 jaar’ kwam bovenop het andere werk. Maar de terugkeer naar de realiteit van elke dag bepaalde ook de rijkdom van het debat. Elke bijeenkomst was een confrontatie van ideeën, invalshoeken en feitelijke gebeurtenissen. Nog belangrijker was onze ambitie: een weliswaar theoretisch onderbouwde maar vooral ook praktisch bruikbare visie. Die ligt er nu en toch is het
verhaal hiermee niet ten einde.
Een langetermijnvisie is geen overbodige luxe voor welke maatschappelijke problematiek ook. Ik denk dat we daar vandaag nog meer van overtuigd zijn dan aan het begin van onze werkzaamheden. De visie blijft ook een leidraad voor actuele discussies over optimalisatie, politietaken of ‘outsourcing’. Ten tweede is de ‘houdbaarheidsdatum’ van een langetermijnvisie beperkt en zullen nieuwe oefeningen relevant blijven. In deze bijdrage wil ik daarom een aantal lessen trekken uit het door ons gevolgde parcours en zo een steentje bijdragen aan toekomstige visieontwikkelingen.