Wat wel en niet toelaatbaar is tijdens een politieverhoor blijft tot op heden een vraag waarop geen precies antwoord bestaat. Met uitzondering van die gedragingen die ondubbelzinnig ontoelaatbaar zijn (bv. fysiek geweld), bestaat er noch in wetgeving, noch in de rechtspraak (zo nationaal als internationaal), noch in de wetenschappelijke literatuur overeenstemming over de invulling van het begrip ontoelaatbare druk. De basisstelling die doorheen deze bijdrage zal ontwikkeld worden is dat dit best onveranderd blijft. Er moet niet getracht worden om begrippen als pressie of oneerlijke ondervragingsmethoden juridisch te definiëren. Evenmin is het aangewezen om lijsten op te stellen, al
dan niet limitatief, van welke situaties of verhoortechnieken verboden zijn. Dergelijke pogingen zouden onverbiddelijk stranden op de complexiteit en variëteit die eigen is aan het verhoor en de interactie tussen de verhoorder en de verdachte. Fundamentele vragen zoals hoe lang de politie een verdachte kan blijven ondervragen wanneer deze niet antwoordt, in welke mate de politie dezelfde of gelijkaardige vragen kan blijven stellen als ze niet het gewenste antwoord krijgen, in welke mate de ondervrager zijn stem kan verheffen en ongepaste taal kan gebruiken en in welke mate de politie zich kan beroepen op trucs en listige kunstgrepen, moeten geval per geval beantwoord worden. Elk verdachtenverhoor is uniek en zal sterk bepaald worden door de persoonlijkheid, achtergrond, ervaring en houding van zowel de ondervrager als de verdachte.