Op loon moeten inhoudingen gebeuren en bijdragen betaald worden voor de sociale zekerheid, op de (terugbetaling van) kosten die gemaakt worden om het werk uit te voeren niet. Het loonbegrip voor de berekening van de sociale zekerheidsbijdragen is een van de meest chaotische begrippen in het sociaal recht. En daarbinnen is de notie van ‘kosten eigen aan de werkgever’ nog eens een van de meest duistere
begrippen. Dat kostenbegrip is daarenboven in de praktijk een van de meest voorkomende twistpunten tussen werkgevers en de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid (RSZ). Over zo ongeveer alle aspecten van het kostenbegrip is er discussie: wat zijn kosten en wat is loon? Behoren de kostenvergoedingen tot het loonbegrip waarop RSZ-bijdragen moeten berekend worden? Hoe groot kunnen de kosten zijn? Hoe moeten de kosten bewezen worden? Wie draagt de bewijslast van de kosten? Is de RSZ gebonden door de akkoorden met de fiscus over de kostenvergoedingen? De laatste jaren zijn daar een aantal belangrijke evoluties in geweest. In de eerste plaats in de rechtspraak en nu, zeer recent, ook in de wetgeving. Onderhavige studie is maar een eerste aanzet om deze discussiepunten te benaderen.
Om deze evolutie te kunnen duiden moeten we in de eerste plaats wat zicht krijgen op de twee begrippen die in het geding zijn: loon en kosten.