De afgelopen decennia worden kinderen – van peutertijd tot adolescentie – geconfronteerd met een groeiend aantal verschillende media. Analoge of digitale televisie, DVD’s, het Internet, videospelletjes en mobiele telefoons bijvoorbeeld, maken deel uit van het mediamenu waarmee vele kinderen en jongeren
(dagelijks) te maken krijgen. Bovendien is het mediagedrag van jongeren, en gebruikers in het algemeen, geëvolueerd van een passieve bezigheid, die voorheen beperkt bleef tot het aan- en uitzetten van de televisie, naar een actieve ontdekkingstocht, waarbij de mogelijkheden om zelf beslissen wanneer
een bepaald programma wordt bekeken enorm zijn toegenomen. Het is niet verwonderlijk dat deze evoluties het traditionele mediarecht, dat dateerde vanuit het analoge tijdperk, onder druk zetten. Zowel bij de beleidsmakers als bij de industrie groeide het besef dat het regelgevende kader dringend
herzien moest worden. De eerste stap werd gezet op Europees niveau met de in werking treding van de Audiovisuele Mediadiensten Richtlijn (hierna: AVMD Richtlijn)1’2. De omzetting van de AVMD richtlijn in de nationale wetgeving was de ideale gelegenheid om het Vlaamse Mediadecreet grondig te herzien.
Naast een korte bespreking van de belangrijkste krachtlijnen van het Vlaamse Mediadecreet van 27 maart 2009, zal deze bijdrage het nieuwe juridische kader voor de bescherming van minderjarigen schetsen en analyseren. Aangezien de beschikbaarheid van schadelijke inhoud via audiovisuele mediadiensten voor minderjarigen altijd een bron van zorg is geweest voor de decreetgever,
bevat het Mediadecreet specifieke verplichtingen om minderjarigen te beschermen (bijvoorbeeld tegen bepaalde vormen van reclame). In een tweede deel zullen we kort stilstaan bij de toenemende aandacht voor ‘mediageletterdheid’ in het mediabeleid en de opportuniteiten ervan voor de bescherming van
minderjarigen.