Ten tijde van het Verdrag van Rome, reeds meer dan 50 jaar geleden (1957), bestond er een grote tolerantie voor staatinterventie. In de jaren ’90 heroriënteerde de Europese Gemeenschap zich in de richting van een meer liberale benadering van de markt, dit ging gepaard met de benadrukking van een verminderde tolerantie voor staatsinterventie en de bestaande monopolies. Staatsinterventie werd beschouwd als een belemmering voor de volledige marktintegratie. Het geloof in de vrije markt werd gestoeld op de overtuiging dat private ondernemingen veel efficiënter en consument gericht zijn dan de overheid of publieke ondernemingen. Liberalisering van gereguleerde markten leek onvermijdelijk
om de interne markt volledig tot stand te brengen.