De Europese samenwerking inzake asiel- en immigratiebeleid evolueerde van een intergouvernementele samenwerking naar een samenwerking op supranationaal niveau. De kanteling kwam er met het Verdrag van Amsterdam toen de bevoegdheden betreffende visa, asiel en immigratie werden overgeheveld van de derde – justitie en binnenlandse zaken – pijler naar de eerste – communautaire – pijler. Deze tekst focust op de bepalingen inzake asiel en migratie en
laat de bepalingen met betrekking tot visa buiten beschouwing. Het eerste deel van deze tekst geeft de evolutie weer van de wettelijke grondslag voor het Europees asiel- en migratiebeleid. Van de losse intergouvernementele samenwerking die reeds voor het Verdrag van Maastricht bestond over de integratie in de eerste pijler door het Verdrag van Amsterdam tot de evoluties in de Europese
Grondwet. De tekst poogt in het tweede deel een overzicht te geven van de manier waarop de Europese Gemeenschap via een aantal richtlijnen en verordeningen de bevoegdheden die haar werden toegekend bij het Verdrag van Amsterdam heeft uitgeoefend. De Gemeenschap werd hierbij geleid door de lijnen uitgezet door de EU staats- en regeringsleiders tijdens de Speciale Top van Tampere betreffende het tot stand brengen van een Ruimte van Vrijheid, Veiligheid en Rechtvaardigheid van de Europese Raad in oktober 1999.