In de negentiende eeuw kon in België éénieder het beroep van architect uitoefenen zonder daarvoor enige bijzondere kwalificatie te moeten bezitten. Het Burgerlijk Wetboek bevatte slechts een beperkt aantal artikelen waarin de architect uitdrukkelijk en steeds in één adem met de aannemer werd genoemd
(art. 1792, 1793, 1795 en 2270 B.W.). De architect had geen eigen statuut en kon zelfs tegelijk het beroep van aannemer uitoefenen.