Op juli 2003 is het nieuw sociaal statuut van de kunstenaar in werking getreden. Streefdoel van dit nieuw statuut is kunstenaars een praktisch toepasbare sociale zekerheid te garanderen door een combinatie van specifieke onderwerpingsregels, een bijzondere bijdrageregeling ter vermindering van de loonlast, en maatregelen die de inschrijving in het werknemersregime administratief vereenvoudigen. Aan dit nieuw statuut zijn meer dan 30 jaar discussie, tientallen wetvoorstellen
en ontelbare studies voorafgegaan. Een van de redenen voor het zo lang uitblijven van concrete hervormingen, is dat in de problematiek van het kunstenaarsstatuut alle hete hangijzers van de sociale zekerheid aan de orde zijn: onderscheid werknemer/zelfstandige, toegangsvoorwaarden tot de verschillende takken van de sociale zekerheid, harmonie tussen flexibiliteit en sociale zekerheid,
activiteiten tijdens uitkeringsperiodes, cumul van activiteiten enzovoort. Kunstenaars hebben altijd problemen ondervonden om zich in te schakelen in ons socialezekerheidsbestel omdat hun arbeidsprofiel in de meeste gevallen niet voldoet aan het ideaaltype van "de werknemer" of "de zelfstandige". Het herboetseren van deze ideaaltypen naar het model van de kunstenaar is geen
gemakkelijke oefening, temeer omdat de overheid en de sociale partners zeer beducht zijn voor de precedentswaarde die de specifieke maatregelen voor kunstenaars kunnen hebben voor andere beroepscategorieën. Aangezien de arbeidsmarkt zich met enige overdrijving meer en meer een kunstenaarsprofiel begint aan te meten, is deze precedentswaarde reëel. In hiernavolgende bijdrage wordt na een beknopte schets van de probleemstelling dieper ingegaan op het nieuw sociaal statuut van de kunstenaars.