Schrijven over punitiviteit kan ernstige gevolgen hebben voor de gemoedstoestand…. Freddy Pieters en Eric Maes wezen er ook al op tijdens de studiedag en mij is hetzelfde lot beschoren. De term punitiviteit wordt meestal gebruikt in de betekenis van een harde opstelling ten aanzien van plegers van criminaliteit. Verwijzend naar ‘tough on crime’ beleidsmaatregelen, is er vooral in de Angelsaksische literatuur heel wat geschreven over de stijgende punitiviteit in de laatmoderne samenleving (Garland, 2001).1 Roger Matthews (2005) wijst er in zijn artikel The myth of punitiveness dan weer op dat punitiviteit, ten spijt van alle aandacht dat het krijgt, nog steeds een ‘dun’ en ondergetheoretiseerd concept is. Door haar veelgelaagdheid is punitiviteit een fenomeen dat op vele fronten tegelijkertijd opereert en zowel vragen oproept over haar invulling en operationalisering als
over haar verklaring. In deze bijdrage geef ik enkele reflecties die het hele debat bij mij oproepen. Daarnaast presenteer ik enkele bevindingen uit de internationale literatuur die ik leerrijk vind om het punitiviteitsvraagstuk verder te doorgronden.