Jaren geleden werd in een aantal wetenschappelijke onderzoeken vastgesteld dat er in België geen duidelijk vervolgingsbeleid ontwikkeld werd (DUPONT, CHRISTIAENSEN en CLAES, 1991: 278). Meermaals werd vastgesteld dat de se-ponerings- en vervolgingspercentages van de Belgische parketten sterk uit-eenliepen zowel wat het algemene beeld van het percentage vervolgingen door de parketten betrof, als voor wat de vergelijking per type misdrijf tus-sen de verschillende parketten aanging (VAN DEN BERGHE, 1994: 24-25; ROU-ARD, 1994: 53-54). In België bestonden met andere woorden grote verschillen in de afhandeling van gelijkaardige zaken. Deze verschillen bestonden niet alleen tussen de vijf rechtsgebieden van de hoven van beroep, maar ook bin-nen een zelfde rechtsgebied, en zelfs binnen een zelfde parket van eerste aanleg (VAN DAELE, 2002: 144). Ondanks het gegeven dat een selectieve toe-passing van de strafwet eigen is aan het opportuniteitsbeginsel, hebben een aantal auteurs in de afgelopen 30 jaar zowel juridische (b.v. TRAEST, 1993-94: 1198), als criminologische (b.v. DE WILDE, 1980: 5-31; TROTTEYN, 2002: 35-46; CARMEN, 2002: 25-34) bezwaren ingebracht tegen het ontbreken van een dui-delijk parketbeleid. Het gebrek aan een eenvormig vervolgingsbeleid is ver-der problematisch in het licht van de rechtsbescherming en de rechtsgelijk-heid (VAN DAELE, 2002: 145-146).