De internationalisering van het strafrecht roept verzet op bij staten. Zij zijn beducht voor soevereiniteitsverlies en die vrees manifesteert zich op verschil-lende niveaus. Waar de interstatelijke rechtshulp in strafzaken beheerst wordt door wilsovereenstemming, kan men maar moeilijk wennen aan het verticale samenwerkingsmodel. Binnen die context hebben ‘verzoeken’ om rechtshulp immers meer weg van dictaten, waaraan de staten voetstoots gevolg moeten geven. De niet aflatende pogingen om een Europees Open-baar Ministerie op te richten stuiten op het even koppige streven van de EU lidstaten om de macht van dit instituut a priori te kortwieken. En het fameu-ze beginsel van wederzijdse erkenning van justitiële beslissingen is het le-vende bewijs van de stelling dat de harmonisatie - laat staan centraal opge-legde unificatie – van (materieel) strafrecht nog lang niet van de grond is ge-komen.