In deze bijdrage formuleert de auteur een aantal beschouwingen waarmee aangehaakt wordt bij de locomotieftekst van Christian Eliaerts en Jenneke Christiaens. Het valt hem, als eremagistraat, moeilijk om afstand te nemen van een materie die zijn leven heeft bepaald, maar hij reflecteert graag over het beeld dat zijn eminente en goede vrienden ophangen, namelijk: ‚niets is wat het lijkt in de jeugdbescherming‛. Hij gebruikt hiervoor de metafoor van de schilder die voor zijn schildersezel, van op afstand een ‚impression‛ gaat neerzetten van het voorgehouden beeld en gaat de impressionistische schilders van zijn Leiestreek – van Rys-selberghe, de Smet, Claus en Montigny – achterna. ‚Om te beletten dat het debat stagneert‛ stelt hij voor om eerst de volgende ach-tergrond van het canvas vast te leggen.