Collega Frank Hutsebaut heeft in zijn omstandige uiteenzetting over de hui-dige stand van zaken betreffende het deskundigenonderzoek in strafzaken de vinger op de wonde gelegd, met name de noodzakelijke kwaliteitsbor-ging. Terecht wordt er verwezen naar twee belangrijke evoluties in het laat-ste decennium, met name een juridische, de aanpassing van de strafwet ge-kend als de zogenaamde kleine Franchimont, en anderzijds de verweten-schappelijking als gevolg van de ontwikkelingen in de forensische weten-schappen met niet te onderschatten invloed op het juridisch handelen. Ik heb als medisch deskundige in strafzaken met dagelijkse opdrachten als ‘wets-arts’ dit proces van dichtbij kunnen meemaken en ervaar derhalve dagdage-lijks de gevolgen ervan op het werkterrein. Daarnaast komt deze problema-tiek voortdurend aan bod in mijn contacten met andere deskundigen binnen en buiten onze universiteit en met vooraanstaande leden van de magistra-tuur en de politie. Vanuit deze ervaringen zou ik achtereenvolgens een aantal elementen met betrekking tot de huidige positie van de deskundige in de praktijk en het gebrek aan garantie inzake kwaliteit willen belichten. Ik sluit mij hierbij ten volle aan bij de conclusie van collega Hutsebaut dat "een verho-ging van het tegensprekelijk karakter van het deskundigenonderzoek niet alle proble-men oplost". Ik eindig dan ook met een oproep om eindelijk werk te maken van een professionalisering van het deskundigenonderzoek in strafzaken.