Het loslaten van de klassieke strafrechtsbeginselen was (is) het leidend ken-merk van de jeugdbescherming. In de Wet van 1965 komt de jeugdbescher-ming duidelijk als een sociale opvoeder naar voor, waarbij de benadering van de jeugddelinquentie wordt onttrokken aan de publieke sfeer en wordt gepo-sitioneerd in de sociale sfeer. Dit had als logisch maar bediscussieerbaar ge-volg dat de klassieke rechtsprincipes werden miskend. De Raad van State bijvoorbeeld had kritiek op het lage rechtsgehalte van de wet op de jeugdbe-scherming van 1965, maar ze toonde ook begrip voor het dilemma waarin de overheid zich bevond, gezien de rechter verbieden om onder dwang van de klassieke rechtregels het grootste kwaad te doen, hem ook zou verhinderen om het hoogste goed te doen.