Na de tweede wereldoorlog was de trage receptie van het internationaal strafrecht in zijn drie traditionele componenten - materieel internationaal strafrecht, internationale rechtshulp in strafzaken en jurisdictierecht - te lan-de zorgwekkend. Niettegenstaande de gestage inwerkingtreding, tussen 1949 en 1974, van talrijke mundiale en regionale verdragen resp. binnen de V.N., de Raad van Europa en de Benelux, bleef zowel de interne incriminatie van nochtans zwaarwichtige inbreuken op fundamentele menselijke waarden, als de uitwerking van een efficiënt tussenstaats instrumentarium ter bestrijding van grensoverschrijdende criminaliteit lange tijd ondermaats.