Politie- en andere veiligheidscijfers hebben niet alleen een interne functie, maar ook een externe.
Op basis van dergelijke cijfers kunnen burgers zich een beeld vormen van de veiligheid en
van de manier waarop daaraan gewerkt wordt. Daarvoor is het wel van belang dat de cijfers
valide, betrouwbaar en geloofwaardig zijn en dat zij de burgers bereiken op een manier die
hen past. Deze bijdrage laat zien dat dat in de huidige Nederlandse situatie maar in beperkte
mate het geval is. Uiteenlopende mechanismen zijn daaraan debet, die bij de ‘productie’,
het overbrengen en het benutten van de cijfers door de burger de geloofwaardigheid als de
betrouwbaarheid van de cijfers onder druk zetten. De bijdrage sluit af met de betekenis hiervan
voor onderzoek en beleid.
“We kunnen hier ons toetsenbord uit het holster trekken, doorladen met hoofdletters
en woest gaan vuren op alles wat met aangifte doen, criminaliteitscijfers en oplossingspercentages
te maken heeft. Maar u weet het allemaal al. Slechts 3 procent van
de misdaden wordt opgelost. Daders worden vervolgens voor duur geld terug de samenleving
in geknuffeld en gekoesterd en slachtoffers blijven met alle schade, trauma’s en
zonder closure achter.”