Afgelopen jaren wordt de klassieke politietaak gekenmerkt door een steeds groeiende pluralisering, waarbij allerhande publieke, private en civiele diensten de openbare ruimte pogen veiliger te maken. Onderzoek naar ‘plural policing’ kent een hoofdzakelijk Angelsaksische traditie, waarbij vaak wordt verondersteld dat onderzoeksresultaten kunnen worden getransfereerd naar een continentale setting (Devroe & Terpstra, 2015). Uit pioniersonderzoek in Europese metropolen (Edwards et al., 2014) blijkt echter dat zowel de neoliberale aanleiding in de UK als de concrete uitwerking in de praktijk van private veiligheid weinig gemeen hebben met de Angelsaksische empirie. Op basis van onderzoek schetst deze bijdrage de Belgische en Nederlandse realiteit van private veiligheidsdiensten. Het gaat om private diensten die (politie)taken van surveillance, controle en handhaving vervullen in de publieke ruimte. Zowel het ontstaan van private veiligheidsdiensten als cijfers over private en publieke politie, het wettelijk kader, taken, functies en bevoegdheden vinden in deze bijdrage een plaats.