In de loop van de geschiedenis heeft Nederland altijd een grote mate aan verscheidenheid in de bevolking gekend. De laatste tijd wordt vaker de vraag te berde gebracht in hoeverre het vandaag nog relevant is om onderscheid te maken tussen ‘allochtonen’ en ‘autochtonen’ in de bevolking nu een steeds groter deel van de bevolking kan buigen op een migratieachtergrond. Ook voor de politie heeft die vraag grote actualiteitswaarde, nu onder meer naar aanleiding van het debat over etnisch profileren twijfels zijn gerezen over de bejegening van de politie van bepaalde delen van de bevolking. Lange tijd is gedacht dat met name de werving van allochtone collega’s de dienstverlening aan allochtonen ten goede zou komen. In dit stuk worden kritische kanttekeningen bij die veronderstelling geplaatst en wordt benadrukt dat een divers personeelsbestand vooral belangrijk is voor de legitimiteit van de politie.
‘De [ jaarlijkse] reis van Nederland naar Marokko was niet zomaar een reis. Mijn ouders beschouwden het als ‘naar huis gaan.’ Ik ging op vakantie, maar mijn ouders gingen naar huis’ (Aisis Aynan, 2007, 38 – in Nederland opgegroeid, met Marokkaanse ouders).
‘Als kind was ik me weliswaar bewust van mijn Egyptische wortels, maar mijn ouders benadrukten mijn Nederlandse identiteit. Ik werd groot gebracht met melk en kaas, knotwilgen en de hervormde kerk, polders en de Hoge Veluwe, fietsen en schaatsen op de bevroren sloot. Mijn vriendinnen waren blanke meiden, door mijn moeder liefkozend haar blonde dochters genoemd. Tegelijkertijd buikdansten we op zaterdag en aten we shoarma op zondag – ook in de tijd dat het gekruide reepjesvlees nog niet kant-en-klaar in de schappen van de supermarkt lag.’ (Monique Samuel in De Groene Amsterdammer van 9 mei 2013 – in Nederland opgegroeid met een Nederlandse moeder en Egyptische vader).