In dit artikel onderzoeken we de betekenis van het Nederlandse landelijke Programma Versterking Opsporing (PVO) voor het kunnen onderkennen van tunnelvisie en andere procesaspecten tijdens het opsporingsproces door Teams Grootschalige Opsporing (TGO’s). Hiertoe hebben we het PVO-beleid geanalyseerd, tien teams van leidinggevenden van TGO’s onderworpen aan een serious game en groepsinterviews met hen afgenomen. De bevindingen zijn dat in de game het gevaar van tunnelvisie breed onderkend wordt. In onze reflectie op het PVO-beleid concluderen wij dat het PVO vooral tot een toename van professionalisering heeft geleid ten koste van het aantal afgehandelde strafzaken – we noemen dit daadkracht – waarbij de betekenis ervan voor het minimaliseren van de kans op onterechte veroordelingen – we noemen dit voorzorg – discutabel is. Ook voor andere procesvalkuilen dan tunnelvisie lijkt de opsporing nog vatbaar. Nader onderzoek is noodzakelijk om tot inzicht te komen in de optimale balans tussen daadkracht en voorzorg in de opsporing.