Als gevolg van de Europese ontwikkelingen op het gebied van rechtsbijstand voor aangehouden verdachten zien veel Europese landen zich geconfronteerd met de uitdaging de procedures rondom de aanhouding en het verhoor van verdachten aan te passen. In Nederland is hiertoe per 1 april 2010 de ‘Aanwijzing rechtsbijstand politieverhoor’ ingevoerd. Van 2010 tot en met 2012 is een grootschalig evaluatieonderzoek uitgevoerd naar de Aanwijzing en de werking ervan in de praktijk. Deze bijdrage maakt gebruik van de bevindingen uit dat onderzoek en bespreekt de mate waarin aangehouden volwassen verdachten consultatiebijstand hebben gekregen en aangehouden jeugdige verdachten consultatie- en/of verhoorbijstand. Daarnaast wordt ingegaan op de mate waarin de opsporingstijd tot en met het heenzenden of in verzekering stellen van verdachten en de wachttijd tot het verhoor veranderen na de invoering van de Aanwijzing. Aanvullend wordt inzichtelijk gemaakt in hoeverre eventuele veranderingen in de opsporingstijd en wachttijd zijn toe te schrijven aan het verlenen van rechtsbijstand. Hiertoe wordt de samenhang tussen consultatie- en verhoorbijstand en de opsporingstijd en de wachttijd geanalyseerd rekening houdende met kenmerken van zaken en kenmerken van verdachten. Tot slot worden enkele beleidsimplicaties besproken.