Wanneer we spreken over vernieuwing in de opsporing, valt niet te ontkomen aan de grootschalige intrede van een nieuwe beroepsgroep in de Nederlandse opsporing: de recherchekundigen. Recherchekundigen zijn alumni van de recherchekundige master, een opleiding die door de Nederlandse Politieacademie wordt verzorgd. Omdat de grootschalige intrede van recherchekundigen het gevolg is van de verbetermaatregelen die als antwoord op het rapport Posthumus zijn geformuleerd, bestaat het beeld dat de opleiding ook toen pas tot stand is gekomen. De opleiding was echter al ontwikkeld als gevolg van een omvangrijke onderwijsvernieuwing waarin het Nederlandse politieonderwijs werd omgevormd van bedrijfsopleiding naar regulier onderwijs. In dit artikel belichten wij de onderliggende overwegingen om destijds deze opsporingsmaster te ontwikkelen en de toen geldende probleemdefinities en doelstellingen om een breder beeld te werpen op de recherchekundige masteropleiding dan enkel het Posthumus-verhaal. Dit kan helpen om meer inzicht te geven in het vraagstuk: waar is de reku voor bedoeld? Het artikel laat dan zien dat naast het Posthumus-discours dat vooral spreekt van ‘kritisch vermogen’, ‘tegenspreken’, en ‘luis in de pels’, ook andere beelden een rol speelden zoals: ‘coach’, ‘adviseur’ of ‘specialist’.