Uit het maatschappelijke en politieke debat lijkt onmiskenbaar naar voren te komen dat het geweld in de Nederlandse samenleving, zowel op straat als binnenshuis, onrustbarend toeneemt. Bovendien lijkt het alsof de toename van geweld niet beperkt blijft tot specifieke situaties, bevolkingsgroepen, ‘bekende’ buurten of tot de grote steden. Er lijkt sprake te zijn van een algemene verruwing in de samenleving.
In deze bijdrage schetsen we vanuit welke invalshoeken de Nederlandse politie het thema geweld benadert en aanpakt. Bijzondere aandacht gaat daarbij uit naar het ‘expressief’ geweld en de aanpak van geweld dat zich richt tegen functionarissen die de publieke zaak dienen – en heel specifiek: de politieambtenaar. Tenslotte belichten ook de andere kant: de geweldtoepassing door politieambtenaren en de vraag of onze agenten voldoende in staat zijn gepast en effectief geweld te gebruiken. Geweldtoepassing in het publieke domein, door burgers en politiemensen, heeft onze aandacht omdat het hier niet alleen gaat om de objectieve en subjectieve veiligheid van mensen, maar ook om de beeldvorming op gezagdragers en het welzijn en de inzetbaarheid van onze mensen. Wat kan de politie, wat doet de politieorganisatie? Waar liggen open einden?