Zowel in beleids- als praktijkkringen groeide de laatste jaren de overtuiging dat meer aandacht dient te worden besteed aan het voeren van een ‘evidence based’ beleid. Dit houdt niet alleen in dat er voldoende ‘evidence’ gecreëerd moet worden, door het verrichten van kwalitatief hoogstaand onderzoek, het wil ook zeggen dat ‘evidence’ in voldoende mate een vertaling dient te vinden naar de praktijk en het beleid binnen politie. In verschillende disciplines (onderwijs, welzijn, psychiatrie en psychologie, …) wordt al jaren ‘evidence based’ gewerkt. In deze bijdrage gaan we na of deze stroming ook nuttig kan zijn voor de politie en concreet iets kan betekenen voor politie. Daarom wordt in deze kaderbijdrage eerst uitvoerig toegelicht wat deze stroming juist inhoudt, wat de oorsprong is en de toepassing in diverse landen, aan welke voorwaarden het wetenschappelijk onderzoek moet voldoen en wat de valkuilen zijn. Tevens komt de problematiek van kennisbenutting en kennistransfer aan bod en wordt de band gelegd met diverse politiemodellen.