In deze bijdrage bespreekt de auteur de toepassing van evidence based policing in België vanuit politionele en organisatiekundige invalshoek. Hierbij wordt er dieper ingegaan op de manier waarop actueel binnen de politie met politionele en academisch gevalideerde kennis wordt omgegaan. Basisuitgangspunt is dat, indien de politie innovatief wil zijn én blijven, ze nood heeft aan een allesomvattende organisatiestrategie waarbij, naast het valideren van interne politionele kennis, ook de ontwikkeling en de vertaling van wetenschappelijk verkregen kennis naar beleid en praktijk toe, slechts kans op slagen heeft binnen een intergerelateerd systeem dat beide kennisbronnen intensief met elkaar verbindt. Aan de hand van de koppeling van enkele door de auteur gericht gekozen ontwikkelingen uit het buitenland – het knowledge management model van Pendleton uit de Verenigde Staten, het National Policing Improvement Agency uit het Verenigd Koninkrijk en het ‘kenniscontinuüm’
in Nederland – met de in België opgestarte initiatieven inzake kennismanagement, bouwt de auteur een visie op omtrent de integratie van wetenschappelijke kennis binnen de politionele praktijk. Er wordt besloten met het formuleren en het naar de politieorganisatie vertalen van enkele evidence based aanbevelingen omtrent het stimuleren van evidence based praktijken in organisaties. Dit leidt de auteur er uiteindelijk toe het initiële model van Sherman enigszins aan te passen aan een vanuit politioneel oogpunt werkbaar model waarbij een centrale rol is weggelegd voor de evidence cop. Collaboratief partnerschap tussen politie en wetenschap als vernieuwende onderzoekstraditie en visie-ontwikkeling op lange termijn worden in het besluit aangehaald als succesfactoren om van de politie een meer evidence-driven organisatie te maken.