In de hedendaagse emotiesamenleving wordt steeds meer waarde gehecht aan publieke percepties, belevingen en emoties rond veiligheid. Van politie en veiligheidszorg wordt verwacht dat zij daarop een mitigerende invloed hebben, een effect dat meestal beschreven wordt als ‘reassurance’. Maar wat weten we van de mate waarin en de manier waarop de politie aan reassurance kan werken? Welke elementen zijn relevant? Wat blijkt effectief, wat niet? In welke mate is de (Nederlandse) politie ook in staat en bereid wetenschappelijke inzichten rond dit thema daadwerkelijk in haar handelen door te vertalen? En wat blijft in zowel wetenschap als praktijk wellicht nog onderbelicht? Dat zijn de vragen waarop deze bijdrage zich richt. Daarbij constateren de auteurs onder meer dat bestanddelen die op buurtniveau aantoonbaar effectief zijn gebleken wellicht wat al te gemakkelijk tot de maat der dingen voor effectieve reassurance op álle niveaus zijn verheven. Tevens veronderstellen zij dat de zogenaamde ‘reassurance gap’ mede verklaard kan worden uit een ‘performance gap’: een onvermogen om al bestaande wetenschappelijke inzichten in voldoende mate in praktisch politiehandelen te vertalen.