Omdat het verlangen naar leiderschap bij de politie, net als in sectoren als zorg en onderwijs, sterk is, is het van belang kritisch te analyseren waar dat verlangen vandaan komt, waar het over gaat, en hoe het met leiderschap gesteld is. Dat doen we in dit artikel door politieleiderschap niet als abstract verlangen naar krachtige sturing, heldere richting en ‘het goede’ te zien, maar door het duidelijk te verbinden met de eigen aard van politiewerk en politieorganisaties, met nadruk op de Nederlandse politie. We koppelen leiderschap aan een aantal relatief tijdloze essentialia die politiezorg kenmerken, en die sturing en richting vooral beperken. We zetten enkele (nieuwe) opgaven op een rij, en maken duidelijk dat die haaks kunnen staan op enkele essentialia. Vervolgens laten we zien dat het met de (leiderschaps)capaciteiten om daar mee om te gaan best goed gesteld is. Maar ook dat er nog het een en ander nodig is. Dan laten we zien dat de bestaande infrastructuur voor het opleiden en ontwikkelen van politiemanagers veel mogelijk heeft gemaakt, en dat het een goede basis biedt voor verdere professionalisering. Maar we laten ook zien dat een aantal zaken minder goed geregeld is, vooral de koppeling tussen leiderschapsontwikkeling en organisatieontwikkeling. Al met al wordt duidelijk dat
leiderschap bij de politie geen kwestie is van beperkingen uitschakelen en ruimte en vernieuwing realiseren, maar dat politieleiderschap voortdurend gaat om met en binnen beperkingen resultaat boeken, en ook aan die beperkingen werken. In dit verband spreken we van het belang van contextueel leiderschap.