In deze bijdrage over ‘wat doet de politie?’ vertrekken de auteurs van interne registraties met betrekking tot reële politionele praktijken. In dit raam zijn er twee mogelijkheden: de analyse van de prestaties enerzijds (de getelde uren) dan wel een analyse van de meldingen en interventies. De eerste optie heeft als voordeel dat zij een goed en relatief volledig beeld kan geven over de bestede politiecapaciteit in een zone. De tweede optie laat toe inzicht te verwerven in wat de burger aan de politie meldt en vervolgens, voor welke concrete feiten deze politie tussenkomt. De eerste optie wordt elders in dit cahier uitgediept. Deze bijdrage trekt de kaart van de tweede optie. Zij beoogt daarmee geen volledigheid met betrekking tot wat de politie doet maar wil vooral een stuk onontgonnen terrein aanboren: voor welke feiten wordt de politie nu eigenlijk om bijstand gevraagd en voor welke feiten komt zij ook daadwerkelijk tussen?

De analyse wordt verricht op basis van een case-study van één middelgroot korps en dit vanuit twee invalshoeken. Eerst komen de ‘naakte’ feiten in aantallen aan bod, vervolgens worden de feiten ook geclusterd in brede categorieën die telkens voor een specifiek percentage van de meldingen en interventies staan. Deze categorieën worden voor een groot stuk empirisch bepaald maar tegen de achtergrond van de literatuur met betrekking tot politie en politiecultuur. Houdt een middelgroot politiekorps zich nu eerst en vooral met criminele feiten bezig (en is dat dan inderdaad haar ‘core-business’? zoals dikwijls uit politiediscours naar boven komt) of, dient zij ook vaak te interveniëren voor andere zaken dan misdrijven of het vermoeden ervan?

De analyse van de cijfers onthult dat de lokale politie van Geel-Laakdal-Meerhout ten eerste veel
meldingen krijgt aangaande verloren voorwerpen (868 meldingen voor 2008), verkeersongevallen
(806), onbeheerde dieren (716), vragen naar inlichtingen (539) en verloren documenten (496) naast diefstallen (eerst gerangschikte ‘van fiets/bromfiets’, 488) en andere misdrijven. De feiten die vervolgens het meest aanleiding geven tot interventies betreffen verkeersongevallen (stoffelijke schade) (532 interventies voor 2008), nachtlawaai (289), onbeheerde dieren (287) en diefstal met braak (268). De rangorde voor de meldingen en interventies op basis van de aantallen per feit blijft bovendien relatief stabiel over de jaren heen.

Ten tweede blijkt, op basis van gehanteerde categorieën, dat deze politie slechts een beperkt deel van haar tijd bezig is met criminaliteit. Verkeer, samenlevingsproblemen inclusief diverse vormen van overlast, bijdragen tot openbare rust, veiligheid en gezondheid of bijstand ‘tout court’ maken het belangrijkste deel uit van haar takenpakket. De politieambtenaar van Geel-Laakdal-Meerhout is, met andere woorden, meer dan een criminaliteitsbestrijder. Zij of hij besteedt ook veel tijd aan praktijken van bestuurlijke politie en is tegelijkertijd hulpverlener, inlichtingenverstrekker, bemiddelaar en zelfs toeverlaat voor heel wat burgers.

In de bijdrage wordt tot slot een praktische aanbeveling gegeven om de vergelijkbaarheid tussen korpsen te vergroten. Het artikel bepleit een eenduidige registratie van politieactiviteiten voor alle Belgische korpsen precies om verdere analyse en onderlinge vergelijking mogelijk te maken.