Deze bijdrage beschrijft in deel 1 op basis van een reeks empirische politiestudies welke veranderingen zich hebben voltrokken in de basispolitiezorg van de Nederlandse politie sinds de regionalisering in 1993. De harde kern van het politiewerk (de 24-uurs beschikbaarheid, het reageren op incidenten en de ‘kleine’ ordehandhaving) is bijna onveranderd, maar er is wel degelijk veel veranderd. Er is een beweging gaande van maatschappelijke inbedding en politiële dienstverlening naar wetshandhaving. Deze verschuiving is een antwoord op de politiek-maatschappelijke onvrede over gebrekkige resultaten van het politieoptreden. Die politieke kritiek vond weerklank in een deel van het politiekader. Zo veranderde de inrichting van het politiewerk: van vergaande despecialisatie en veel beleidsvrijheid naar (re)specialisatie en meer sturing. Dit gaat hand in hand met standaardisering van werkwijzen. In deel 2 illustreren practicioners dit door te beschrijven hoe gestalte wordt gegeven aan de aanpak van: a. veelplegers, b. huiselijk geweld en c. voetbalhooligans.