De auteur belicht vanuit de praktijk de typisch Belgische verhouding tussen justitie en politie. Vaak beschreven als een keten, worden de belangrijke actoren van het strafrechtelijk proces in twee driehoeken uitgebeeld, hetgeen toelaat de rol van het parket t.o.v. de onderzoeksrechter, van onderzoeker-dossierbeheerder en zijn hiërarchie als middelencoördinator te verduidelijken, meer bepaald rond de steeds weerkerende vragen van recherchemanagement, prioriteitenstelling en capaciteitsbedeling. De beschrijving van de huidige toestand wordt aangevuld met een aantal concrete suggesties voor verbetering, zeg maar een reeks best practices, die mag worden “ge-olievlekt”...