Dit artikel over de Nederlandse politie in de strafrechtsketen opent met een overzicht van de schakels in de keten; de schakels die bij de strafrechtspleging betrokken zijn: politie, Openbaar Ministerie, rechter-commissaris en de zittingsrechter. Dit tegen de achtergrond van het juridisch kader waarbinnen deze ketenonderdelen functioneren. Met de onafhankelijkheid van de rechter wordt in het bijzonder gedoeld op de onafhankelijkheid van de uitvoerende macht. Politiepraktijk en rechtspraak blijken inderdaad tot twee verschillende machten te behoren. In het strafrechtelijk traject heeft de politie primair te maken met het Openbaar Ministerie, aangezien deze opvolgende schakel in ons rechtsbestel het gezag over de opsporing heeft. Die relatie met het Openbaar Ministerie staat in het volgende deel van het artikel centraal. De gezagsverhouding lag weliswaar al decennia wettelijk vast, maar het heeft lang geduurd alvorens dit ook voor de politiepraktijk duidelijk en werkbaar werd. Een korte schets van deze ontwikkeling vormt de opstap naar de bespreking van enkele cosmetische oneffenheden die na de ingrijpende inwendige gezagsoperatie een volledig rimpelloze samenwerking soms toch nog in de weg staan. In het kader van het Nederlandse veiligheidsbeleid is de politie ook schakel in andere ketens dan de strafrechtelijke en die ‘ alternatieve’ ketens vormen het volgende onderwerp van bespreking. Ter afsluiting volgt een analyse van het functioneren van de strafrechtsketen in de periode vanaf 1995 tot heden...