De eigen ervaring met inbraak bepaalt primair welke preventiemaatregelen iemand neemt. Een inbraak vormt een impuls voor het nemen van maatregelen; het uitblijven van een inbraak vormt een reden om het preventieniveau te verlagen. Het resultaat is dat preventie vaak volgt na een inbraak, in plaats van dat het een inbraak voorkomt. Dat is natuurlijk ongewenst, maar preventiegedrag blijkt niet of nauwelijks te beïnvloeden. De enige bewezen effectieve vorm van inbraakpreventiebeleid is het verplicht laten inbouwen van preventiemaatregelen in de woning.