Dit hoofdstuk verschaft meer inzicht in de reacties van getroffenen van ingrijpende gebeurtenissen en hun hulpverleners, de first responders, als vertrekpunt voor de uitwerking van een adequate psychosociale hulpverlening. De specifieke beleving van een collectieve noodsituatie bij first responders is sterk afhankelijk van hun rol en functie in het gebeuren. De standaardinstelling van een first responder is er een van zelfredzaamheid en weerbaarheid, maar in wat volgt wordt duidelijk in welke situaties en in welke fasen van de hulpverlening deze ingesteldheid onder druk komt te staan. De doorwerking van een collectieve noodsituatie kan gezien worden als het aaneenleggen van een duizend-stukken-puzzel die het vertrekpunt vormt voor een proces van helen en herstellen in gemeenschapsverband. Het proces van acute en uitgestelde hulpverlening wordt beschreven als een geheel van maatregelen, gespreid in de tijd en uitgedrukt in termen van primaire, secundaire en tertiaire preventie van psychosociale restletsels.