Onveiligheidsgevoelens en allerlei vormen van overlast beroeren de burger en de overheid de laatste decennia steeds meer. Hondenpoep, hangjongeren, overdreven nachtlawaai, zwerfvuil, vandalisme, graffiti, wildplassen en allerlei andere kleine dagdagelijkse ergernissen: bij vele burgers leiden ze tot wrevel en ergernis, toch daarom niet noodzakelijk meer dan vroeger. Wel lijkt het dat iedereen het vandaag er over eens is dat ze niet langer ‘ongestraft’ kunnen passeren. Zulke ‘samenlevingsverstorende’ feiten, die als ‘onbetamelijk’, ‘hinderlijk’ of ‘niet-sociaal’ worden ervaren, bevinden zich in de schemerzone van kleine of net niet strafbare feiten. In vele landen
krijgt de overlastthematiek vandaag een prominente plaats toegekend binnen het beleid, vooral het stedelijk beleid, dat extra inspanningen doet om veilige en overlastvrije publieke ruimten te verzekeren. Daartoe kijkt de overheid niet alleen meer naar het strafrecht en politie (“meer blauw op straat”), maar ook in toenemende mate naar de preventie, maar dan wel in de betekenis van de technopreventie en de aanwending van private sociale controletechnieken (toenemend gebruik door de overheid, bedrijven en de burgers van elektronische controle- en volgapparatuur) én naar wat ons hier vooral interesseert, het bestuursrecht.