Johan Goethals’ overzicht van 30 jaar Panopticon is een excellente aansporing om na te denken over methodologische kwesties rond criminologische data. Hij constateert allereerst een verrassenderwijs slechts bescheiden belangstel-ling en debat in het tijdschrift met betrekking tot de methodologische keus voor objectiverende versus constructivistische visies op wat wetenschappe-lijk criminologisch onderzoek vermag of behoort na te streven. Daarnevens stelt hij vast dat Panopticon vooral een belangwekkende bijdrage heeft gele-verd aan de verbetering van de beschikbare criminografische basisinforma-tie. Dat gebeurde vooral doordat er keer op keer in het tijdschrift werd ge-hamerd op de ondermaatse kwaliteit van politionele en gerechtelijke gege-vens, en onvermoeibaar en niet zonder succes werd gepleit voor kwaliteits-verhoging op dit vlak. Daarnaast nam Panopticon hierbij het voortouw door zelf bij te dragen aan het beschikbaar komen van zulke gegevens, met name in de rubriek ‚Criminografische Basisinformatie‛. Terecht wijst Goethals op de hoofdrol die Jaak van Kerckvoorde in beide opzichten heeft gespeeld. Goethals’ heldere beschrijving en genuanceerde evaluatie van 30 jaar Panop-ticon maakt dat wij het wel eens moeten zijn met zijn diagnose: weinig tot geen aandacht voor het eerste punt, een krachtige aanjaagfunctie ten aanzien van het tweede.