De organisatie van de politie is op diverse wijzen robuust geografisch verankerd. Dit staat in schril contrast met het feit dat nieuwe vormen van illegaal en ordeverstorend gedrag meer en meer gedelokaliseerd zijn. Deze bijdrage problematiseert deze asymmetrie tussen politiële organisatiestructuren enerzijds en maatschappelijke problemen anderzijds, en tracht hieruit een aantal passende lessen te trekken. In een eerste deel wordt ingegaan op de verschillende wijzen waarop de politieorganisatie verbonden is met het ruimtelijk en geografisch gegeven. De geografie van de politie blijkt een heel eigensoortige logica te volgen, die nauwelijks aansluit op externe maatschappelijke verschijnselen, maar veeleer de eigen organisatiecriteria volgt. In een tweede deel wordt ingegaan op de groeiende delokalisering en globalisering van verschillende maatschappelijke problemen waarmee de politie wordt geconfronteerd, zoals criminaliteit en ordeverstoring. Doordat beide tendenzen die in delen één en twee geschetst worden zich terzelfdertijd voordoen ontstaat een opvallende asymmetrie tussen de organisatie van de politie enerzijds en de problemen waarmee politiediensten geconfronteerd worden, welke in veel gevallen als een paradox kan omschreven worden. In een derde deel wordt ingegaan op de conclusies die hieruit kunnen en dienen getrokken te worden.